На тыдні сябра-эканаміст параўнаў грамадзян, якія любяць крытыкаваць апазыцыю, часта проста дзеля краснага слоўца, з героем са знакамітай байкі. Маўляў, вы бы той Мойша (імя ўмоўнае), што, нават не набыўшы лятарэйнага квітка, наракае на Бога, які нібыта не пасылае яму вялікага выйгрыша.
У мяне з гэтымі грамадзянамі крыху іншая асацыяцыя. Квіток-то яны набылі, толькі на свой цягнік, едуць сабе па-свойму камфортна й утульна. Толькі бясплатную каву чамусьці чакаюць ад праваднікоў іншых цягнікоў, бо ў сваім і голасу падаць баяцца.
Апызыцыя — гэта не грантагрызы-бізнэсоўцы, ня трэба нас блытаць. Апазыцыя — тыя, хто сам ахвяруе на агульную справу свое грошы, час; рызыкуюць дабрабытам сваім і сваіх блізкіх, часам, нават свабодай. Гэта — валанцёры ў першую чаргу, адзіночкі й цэлыя суполкі — такія суполкі таксама ёсьць. Не падабаюцца нашыя арганізацыі — стварыце з аднадумцаў сваю і ўтрымлівайце яе за кошт сваіх складак. І ня будзеце ні ад каго залежаць.
Ня можаце? Тады едзьце далей за свае грошы, куды завязуць. Але ўсе пажаданьні з крытыкай — да начальніка СВАЙГО цягніка..
Источник информации: Юрась Навіцкі, «Белорусский партизан»
